Słucham w Trójce rozmowy o "Katyniu". W przerwie, wypowiedzi na temat filmu zarejestrowane w trakcie gdyńskiego festiwalu - młodzi Gdynianie, na pierwszy rzut ucha kilkunastolatkowie. Przeważa ton "mnie to nie dotyczy", "to było dawno", "nie pójdę". Z drugiej strony w studio Pan Andrzej opowiada o tajemniczej technologii "4k", w której zrobił film, a prowadzący audycję ożywia się, że to przyciągnie na seanse młodych widzów, bo oni kupują komputery i wiedzą, co to "4k". Mam nadzieję, że to właśnie przyciągnie, ale też trochę się boję.
Nie mogę się doczekać, aż zobaczę film - po pierwsze dlatego, że historia, po drugie dlatego, że Wajda i że to dla niego takie osobiste. Ale też pięć razy dziennie widzę na różnych kanałach podobne dyskusje i powoli zaczyna mnie drażnić ich ton. Rozumiem, że zbrodnia katyńska to dla ponad dwudziestu tysięcy rodzin potworna trauma, a dla wielu Polaków dramatyczny punkt historii. Rozumiem szacunek, z jakim podchodzi się do tej kwestii. Ale "promowanie" tego filmu, jakkolwiek nie na miejscu wydawało by się to sformułowanie, w tonie żałobnym i pomnikowym, nieuchronnie prowadzi do tego, że obejrzeć go zechcą tylko Ci, którzy pamiętają - pamiętają bo to przeżywali, lub pamiętają, bo mieli okazję o tym usłyszeć, przeczytać, zrozumieć. A co z tymi, którzy kupują te komputery z 4k. Kupują i nic więcej. Albo kupują i oglądają na nim "Pearl Harbour". Mają po kilkanaście i dowiadują się, że w kinie leci smutny film. Boje się, że nie pójdą, nie zobaczą, nie będą mieli szansy zrozumieć, nie będzie ich to dotyczyć, bo to było dawno.
Piekielnie ciężki temat. Nie mam pomysłu, jak to zrobić inaczej. Może nie można inaczej, bo też nie wyobrażam sobie plakatu ze stylizowanymi twarzami Chyry, Żmijewskiego i Cieleckiej i jakimś chwytliwym hasłem rodem z Holly. Ale ci kilkunastolatkowie z komputerami "4k"... jak oni nie zapamiętają i nie zrozumieją, to ten film nie będzie pełny.
